De boer en zijn zoon
Een boer was op leeftijd gekomen en kon niet langer op het land werken. Hij bracht zijn dagen door op de veranda, waar hij gewoon zat en uitkeek over de boerderij. Zijn zoon, die nog wel op de boerderij werkte, keek af en toe op en zag zijn vader daar zitten. “Hij is nutteloos,” dacht de zoon, “hij doet helemaal niets meer!”
Op een dag raakte de zoon zo gefrustreerd dat hij een houten kist maakte, deze naar de veranda sleepte en zijn vader vroeg om erin te stappen. Zonder een woord te zeggen klom de vader in de kist. Nadat de zoon het deksel had gesloten, begon hij de kist naar de rand van de boerderij te slepen, waar een hoge klif lag.
Vlak voordat hij de afgrond bereikte, hoorde hij zacht getik van binnenuit de kist. Hij opende het deksel en zag zijn vader, die nog steeds rustig lag en zijn zoon aankeek. “Ik weet dat je me van de klif wilt gooien,” zei de vader, “maar mag ik je iets voorstellen voordat je dat doet?” “Wat dan?” vroeg de zoon. “Gooi me gerust van de klif als je wilt,” antwoordde de vader, “maar bewaar deze stevige houten kist. Je kinderen kunnen hem later nog nodig hebben.”
De moraal van dit verhaal is een krachtige les over respect en dankbaarheid voor oudere generaties. De oude vader toont door zijn reactie hoe het gebrek aan waardering van de zoon uiteindelijk ook hemzelf kan raken. Hij herinnert zijn zoon impliciet eraan dat hoe je met je ouders omgaat, een voorbeeld is voor hoe je eigen kinderen later wellicht met jou zullen omgaan.
Kortom, De moraal is dat respect voor ouderen en hun bijdragen essentieel is, en dat onze daden jegens hen invloed kunnen hebben op hoe we zelf in de toekomst worden behandeld.
