Kasan, een zenleraar en monnik, ging naar de begrafenis van de burgemeester. Terwijl hij in de rij stond om condoleances te ontvangen van mensen uit verschillende streken, verscheen ook de koning. Toen hij de koning wilde troosten, begonnen zijn handen te zweten. Hij verliet direct de ceremonie en ging naar huis.
De volgende dag riep hij zijn leerlingen bijeen en vertelde hen dat hij niet langer hun meester kon zijn, omdat hij mensen niet gelijk behandelde, of ze nu gewone burgers waren of de koning van het land.
Acht jaar later keerde hij terug naar zijn school, volledig verlicht.